انواع بلوک های بتنی
بلوک اسفنجی
این نوع بتن نخستین بار در کشور سوئد در سال ۱۹۲۳ تولید شد و تا سال ۱۹۶۰ در ایالات متحده ( آن زمان به نام بلوک های حفره دار یا بلوک های گازی بتنی نامیده می شدند) مورد استفاده قرار می گرفت. بلوک های بتنی اسفنجی سبک ترین نوع بلوک در میان خانواده بلوک های بتنی است.
این بلوک ها به واسطه مصالح خویش در اجرای ساختارهای دوگانه و عملکرد عایق بندی نسبت به بقیه بلوک ها برتری دارند. با وجود محدودیت در کاربرد ساختاری در سازه های کم ارتفاع، بلوک های بتنی اسفنجی می‌توانند عملکرد ساختاری شبیه با بلوک های متراکم و سبک وزن داشته باشند. بلوک ها از سیمان، آهک، شن و ماسه، خاکستر حاصل از سوخت و آب ساخته شده اند. خاکستر حاصل از سوخت با شن، ماسه و آب مخلوط گردیده و دوغاب را تشکیل میدهد.
بعد از آن پیش از ترکیب شدن با سیمان، آهک و مقدار کمی پودر آلومینیوم سولفات گرما داده می گردد. آلومینیوم سولفات با آهک واکنش نشان داده و حباب های هیدروژنی تولید می نماید. با ریختن این ترکیب داخل قالب، هیدروژن پخش گردیده و جایگزین هوا می‌گردد. هنگامی مخلوط یک دست شد، به سایز استاندارد بلوک ها برش داده می‌شود و به اتوکلاو، جایی که فشار حرارتی برای ایجاد استقامت وجود دارد، انتقال میابد.
از خصوصیت های بارز این بلوک ها می شود به موارد زیر اشاره نمود:
- وسعت گرمایی متوسط
- به کار گیری از زباله های صنعتی به عنوان مواد تشکیل دهنده اولیه
- خواص عایق بندی ایده آل
- کاهش ۲۵ درصدی انرژی در روند تولید
- کارایی بالا
- کاهش مصرف انرژی در حمل و نقل به جهت وزن سبک آن
- قابلیت و امکان جذب صوت
- امکان به کار گیری دوباره به جهت استفاده از ملات آهک در ترکیبات آن
از معایب این نوع بلوک ها می شود به موارد زیر اشاره نمود:
- از مواد تجدید ناپذیر در تولید آن‌ها استفاده می‌شود.
- این نوع بتن ها در معرض آسیب قرار دارند.
- به کار گیری از آلومینیوم، باعث تولید کربن می گردد.
- استفاده از سیمان سبب ساز گرم شدن زمین می گردد.
