مواد تشکیل دهنده افزودنی های کاهنده تراوایی
1- دربرگیرنده مواد شیمیایی بلورشونده آب دوستی هستند که در اثر واکنش با سیمان و آب رشد می کنند
و با انباشته شدن در منافذ سبب انسداد آنها می شوند.
پوزولان ها (به ویژه دوده سیلیسی) و برخی از سیلیکات ها جزو این گروه به شمار می آیند.
2- دربرگیرنده گلبول های پلیمری هستند که در اثر فشار هیدروستاتیکی آب فشرده می شوند
و مسیر منافذ را می بندند. امولسیون پلیمرهای آلی که اندازه ذرات آنها حدود 1/0 میکرون
و به اندازه کافی کوچک باشند که بتوانند در مراحل اولیه آبگیری سیمان در منافذ قرار گیرند و آنها را ببندند،
در گروه دوم افزودنی های کاهنده های تراوایی جای می گیرند.
در مورد افزودنی های کاهنده تراوایی از نوع بلور شونده، افزودنی ممکن است
با آبی که از ترک ها و رخنه های بتن سخت شده به درون بتن راه می یابد واکنش کند
و با تولید انباشته جدید در ترک و رخنه به توانایی منفذبندی خودزای بتن کمک کند.
مولکول آب یک مولکول قطبی است که تمایل دارد با مولکول مواد دیگر پیوند بین مولکولی ایجاد کند
و به مولکول های سطح بچسبد. این پدیده به نام ویژگی خیس کنندگی آب شناخته می شود
و سبب می شود آب روی سطح پخش شود.
چنانچه مولکول آب به هر دلیل (مانند وجود یک لایه دافع آب) نتواند به مولکول مواد دیگر بچسبد،
تحت اثر ربایش بین مولکولی به سایر مولکول های آب می چسبد و در اثر کشش سطحی به شکل قطره ای تقریباً کروی روی سطح می ماند.
افزودنی های نم بند که مواد آب گریز هستند به گونه ای طراحی می شوند
که در آب حل و مانند یک افزودنی به بتن افزوده شوند.
گروه اول نم بندها مانند اسید استئاریک، اسید اولئیک و بوتیل استئارات با کلسیم موجود در سیمان واکنش می کنند
و مواد نامحلولی پدید می آورند که به سطح درونی و جداره منافذ مویینه می چسبند.
گروه دوم نم بندها مانند امولسیون پارافین با به هم پیوستن گلبول های پلیمری لایه ای دافع آب برسطح جداره منافذ پدید می آورند.
پس از آنکه منفذ خشک شد لایه ای نازک از مواد آب گریز بر روی جداره داخلی منافذ
و حفره های درونی بتن به جای می ماند و سطح را دافع آب می کند
و از آنجا که سبب افزایش زاویه تماس آب با دیواره منافذ و کاهش مکش مویینه می شود
از ورود دوباره آب به منافذ جلوگیری می کند.
توانایی ایستادگی افزودنی های نم بند یا به بیان درست تر توانایی لایه دافع آب در جلوگیری
از ورود آب به منفذ به ارتفاع آب (فشار هیدروستاتیکی)، کیفیت خود بتن و به کارآمد بودن افزودنی نم بند بستگی دارد.
سومین گروه نم بندها ریزپودرهای چرب مانند تالک، کلسیم استئارات، آلومینیم استئارات، و بنتونیت هستند
که به نام پرکننده ها و توپرکننده ها شناخته می شوند
و جابجایی آب را در منافذ (البته نه به اندازه کاهنده های تراوایی) کاهش می دهند.
افزودنی های هوازا می توانند به نم بند کردن بتن کمک کنند.
مکانیزم ادعا شده برای این افزودنی ها آن است که حباب های هوا در مسیر لوله های مویینه قرار می گیرند
و مانند یک مخزن فشار شکن عمل می کنند. آب پس از مکیده شدن در لوله های مویینه
زمانی که به این حباب ها برسد در آنها جمع می شود و حرکت آن در ادامه مسیر متوقف می شود.
اگرچه این مکانیزم می تواند درست به نظر آید ولی تضمین و الزامی برای پراکندگی پیش انگاشته
برای حباب های هوا و قرارگیری حتمی آنها در مسیر لوله های مویینه وجود ندارد.
