نحوه کارکرد دستگاه های کرگیری بتن یا دریل ها
دستگاه های دریل از هسته های الماسی استفاده می کنند.
چرا که الماس یکی از سخت ترین مواد شناسایی شده است که می تواند بتن را ببرد.
البته بیشتر دریل از فولاد ساخته می شود و فقط در بخش انتهایی یا نوک آن از الماس استفاده می شود.
احتمالا این موضوع به خاطر ارزش بالای الماس باشد.
اگر بخواهیم کل هسته‌ی یک دریل را از الماس بسازیم، هزینه‌ی هنگفتی را بر روی دست ما می گذارد
و البته واقعا هم به چنین کاری نیازمند نیستیم.
از نظر راه های ایجاد نیرو برای وارد کردن آن به بتن، دریل ها به دسته های الکتریکی، بادی و هیدرولیک تقسیم می شوند.
دریل های مدرن به صورت کاملا خودکار عمل می کنند.
این دریل ها را با تنظیماتی بسیار آسان بر روی دیوار نصب می شود
و با چرخشی سیصد و شصت درجه ای یک دایره کامل از بتن را می برند که بعد از خارج شدن، یک شکل استوانه تشکیل می شود.
قطر استوانه ی بریده شده از بتن بستگی به این موضوع دارد که ما به چه اندازه ای نیاز داریم.
دریل ها می توانند استوانه هایی با قطر ۱۰ میلی متر تا ۱۸۰ سانتی متر را ببرند و از بتن خارج کنند.
کرگیری بر روی بتن مسلح
کرگیری بتن بر روی بتن های مسلح و غیر مسلح نیز انجام می شود.
اما به خاطر ماهیت متفاوت آن ها، تفاوت هایی نیز میان این دو عملیات وجود خواهد داشت.
کرگیری از بتن مسلح به مراتب سخت تر و پیچیده تر است
و انجام این عملیات زمان بسیار بیشتری را نسبت به بتن معمولی می طلبد.
همچنین در این مورد روش های کرگیری بتن محدودی نیز وجود دارد که کمی ما را محدودتر می کند.
اما در مورد بتن معمولی و غیر مسلح این گونه نیست.
کرگیری در بتن غیر مسلح آسان تر و با سرعت بسیار بالاتری صورت می پذیرد.
همچنین در مورد انتخاب روش کرگیری نیز کار ما راحت تر است
چرا که گزینه های بیشتری پیش روی ماست و از تنوع بالایی برخوردار است.
