رهنمودهای کاربردی افزودنی پایاگرها

از آنجا که مقدار مصرف افزودنی های بازدارنده خوردگی معمولاً زیاد است

باید در زمان ساخت بتن مقدار آب مخلوط اصلاح شود.

چنانچه علاوه بر افزودنی های پایاگر از افزودنی های دیگری نیز در بتن استفاده می شود

باید با هم سازگار باشند و بهتر است که پایاگرها جداگانه به مخلوط افزوده شوند.

برخی از بازدارنده های خوردگی مانند سدیم مونوفلورو فسفات که برای توقف خوردگی بتن

در بتن سخت شده روی سطح آن اعمال و به درون بتن نفوذ می کنند،

به دلیل اثرات نامطلوبی که بر واکنش های شیمیایی آبگیری سیمان دارند

هرگز نباید به عنوان افزودنی به بتن تازه افزوده شوند.

اگر اطلاعات کافی و معتبر از کاربرد یک افزودنی پایاگر در دسترس نباشد،

بهترین روش برای بررسی تاثیر افزودنی بر خواص بتن انجام آزمایش های کارگاهی است.

این آزمایش ها باید با توجه به شرایط آب و هوایی مورد انتظار، روش و امکانات عملی ساخت

و اجرای بتن و با استفاده از مصالح مصرفی کارگاه انجام پذیرد.

آموزش کاربران و آگاه کردن آنان در مورد حساسیت و اثرات منفی احتمالی ناشی از مصارف نادرست و خطاهای پیمانه کردن افزودنی پایاگر الزامی و بسیار سودمند خواهد بود.

ارزیابی و انتخاب ماده پایاگر

موادی که عنوان افزودنی بازدارنده خوردگی به کار می روند باید غیرسمی باشند

و برای محیط زیست خطری نداشته باشند. این افزودنی ها باید با شرایط محیطی که در آن به کار می روند

به ویژه دماو pH محیط سازگار و در این شرایط کارآمد باشند.

در آب به خوبی حل شوند ولی همراه با آب و رطوبت به بیرون بتن تراوش نکنند.

در انتخاب آب بند کننده ها دوباره یادآوری می شود که نم بندها در جاهایی که آب دارای فشار هیدروستاتیکی ناکارآمد هستند.

کنترل کیفیت

یکنواختی و ثابت بودن یک افزودنی در مراحل مختلف پروژه و ارسال های متعدد به کارگاه بایستی کنترل شود

و برابری آن با آزمایش های اولیه به اثبات برسد. آزمون های لازم برای شناسایی و تایید افزودنی شامل:

تعیین درصد مواد جامد، غلظت ظاهری، طیف سنجی برای مواد آلی، مقدار کلراید، درجه قلیایی (pH)،

و برخی موارد دیگر می باشند.

معمولاً با کنترل رنگ، بو، شکل ظاهری و اندازه گیری غلظت و مقدار pH می توان

یکنواختی محموله های مختلف افزودنی های وارده به کارگاه را تایید یا رد کرد.